چکیده

این پژوهش با هدف بررسی رابطه بین باورهای مذهبی (دینداری)، سلامت عمومی و خودکارآمدی در بین دانشجویان دانشگاه پیام نور شهرستان بهشهر انجام شده است. جامعه آماری شامل 500 دانشجو در رشته‌های روانشناسی عمومی و علوم تربیتی بوده که با روش نمونه‌گیری تصادفی، 217 دانشجوی پسر انتخاب شده‌اند. متغیرهای پژوهش عبارتند از: سلامت عمومی و خودکارآمدی (متغیرهای وابسته) و دینداری (متغیر مستقل). خودکارآمدی به این موضوع اشاره دارد که فرد تا چه حد توانمندی‌های خود را می‌پذیرد و به خودباوری می‌رسد. داده‌ها از طریق پرسشنامه‌های سلامت عمومی، مقیاس سنجش دینداری و خودکارآمدی جمع‌آوری شده و با نرم‌افزار SPSS و آمار توصیفی و استنباطی تجزیه و تحلیل شده‌اند.  یافته ها نشان داد دینداری می تواند عاملی برای ارتقای سلامت عمومی و خودکارآمدی در دانشجویان باشد. توجه به ارتقای سلامت روان و دینداری در دانشجویان می تواند به ارتقای خودکارآمدی آنها کمک کند. نتایج نشان داد احساس آرامش و شادي و سلامتي در زندگي، در گرو نوع بينش فرد در مورد زندگي و تفسير و شناخت او از مسائل، رويدادها و واقعيت ها مي باشد. به دليل آنكه دين و جهان بيني هاي توحيدي حاوي ساختارهاي منسجم و كليتي معنادار مي باشند به قابليت ها و توانايي هاي ذهني و رواني افراد وسعت بخشيده، احساس آرامش و رضايت خاطر از زندگي را به ارمغان مي آورند.

             واژگان کلیدی: سلامت عمومی ، دینداری ، خودکارآمدی، دانشجویان.