چکیده

پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر آموزش مبتنی بر یادگیری سیار بر خود­کارآمدی و یادگیری خود­تنظیمی دانش­آموزان، انجام شد. این پژوهش به روش نیمه­ آزمایشی با طرح پیش ­آزمون و پس ­آزمون و گروه­های آزمایش و کنترل انجام شد. جامعه آماری، شامل کلیه دانش ­آموزان دختر مقطع متوسطه اول ناحیه 2 آموزش و پرورش شهرستان ساری در سال تحصیلی 01–1400 بود. تعداد 30 نفر از دانش­آموزان دختر پایه هشتم (گروه آزمایش: 15 نفر و گروه کنترل: 15 نفر) به روش نمونه ­گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. برای آزمودني ­هاي گروه آزمايش، آموزش مبتنی بر یادگیری سیار (ارسال پیامک درس پیام­های آسمان)، اجرا شد. ابزار اندازه ­گیری در پیش ­آزمون و پس ­آزمون پرسشنامه ­هاي خودکارآمدی شرر و مادوکس (1982) و خودتنظیمی پینتریچ و دی­گروت (1990) بود. روش تجزیه و تحلیل داده ها استفاده از آزمون تحلیل کواریانس (ANCOVA) با استفاده از نرم افزار SPSS­₂₃ بود. در سطح اطمینان 95 درصد (0/05=α)، یافته­ ها نشان داد که آموزش مبتنی بر یادگیری سیار بر خود کارآمدی و خود تنظیمی دانش آموزان دختر پایه هشتم در درس  پیام ­های آسمان تاثیر دارد.

واژگان کلیدی: یادگیری سیار، خودکارآمدی، یادگیری خودتنظیمی.