چکیده

پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بین خودکارآمدی با عملکرد شغلی دبیران علوم اجتماعی، انجام شد. روش این پژوهش، توصیفی از نوع همبستگی و جامعه آماری، شامل کلیه دبیران علوم اجتماعی استان مازندران در سال تحصیلی 02-1401 به تعدا 951 نفر بود. به روش نمونه­گیری تصادفی طبقه ­ای بر حسب جنسیت، تعداد 278 نفر به­عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار اندازه­گیری، پرسشنامه­ های خودکارآمدی رضایی و همکاران و عملکرد شغلی کوپمنز و همکاران، بود. روايي پرسشنامه­ها توسط متخصصان تایید شد. با محاسبه ضریب آلفای کرونباخ، پایایی پرسشنامه خودکارآمدی برابر 0/85 و عملکرد شغلی برابر 0/90 محاسبه شد. تجزیه و تحلیل داده ­ها با استفاده از آزمون ­های ضریب همبستگی پیرسون  و تحلیل رگرسیونی در سطح اطمینان 95 درصد (0/05 = α)، انجام شد. یافته ­ها نشان داد که رابطه مثبت معناداری بین خودکارآمدی و مولفه­ های آن (تلاش، پشتکار و ابتکار) با عملکرد شغلی دبیران علوم اجتماعی وجود دارد. از طرفی، سهم تلاش، پشتکار و ابتکار در پیش بینی عملکرد شغلی متفاوت بود. به طوری­ که، از بین متغیرهای تلاش، پشتکار و ابتکار، نخست، پشتکار، سپس، تلاش و در نهایت، ابتکار در پیش­بینی عملکرد شغلی تاثیرگذار بودند. بنابراین، پشتکار، بالاترین میزان تاثیرگذاری را در پیش­بینی عملکرد شغلی دبیران علوم اجتماعی دارد.

واژگان کلیدی: خودکارآمدی، عملکرد شغلی، دبیران علوم اجتماعی.