چکیده

پژوهش حاضر با هدف تعیین میزان بهزیستی روان­شناختی معلمان آموزش و پرورش پس از دوران اپیدمی کووید-19، انجام شد. این پژوهش به لحاظ هدف، کاربردی؛ از لحاظ ماهیت، توصیفی و از نظر روش، زمینه­یابی (پیمایشی) و جامعه آماری، شامل تمامی معلمان ابتدایی آموزش و پرورش نواحی یک و دو شهرستان ساری در استان مازندران در سال تحصیلی 01-1400 بود. مطابق با تاباچنیک و همکاران (2007)، 124 نفر به روش نمونه ­گیری در دسترس (زن: 67 نفر و مرد: 57 نفر) انتخاب شدند. ابزار اندازه ­گیری، پرسشنامه­ استاندارد بهزیستی روان­شناختی نسخه کوتاه (18 سؤالی) ریف (2002) بود. با بهره­ گیری از نرم افزار SPSS₂₃ و در سطح اطمینان 95 درصد (0/05=a)، یافته­ها نشان داد تفاوت معنی­داری بین میانگین بهزیستی روان­شناختی و مولفه ­های آن (تسلط بر محیط، استقلال، ارتباط مثبت با دیگران، رشد شخصی، هدفمندی در زندگی و پذیرش خود) با میانگین نظری (نقطه برش: 3/50) وجود دارد (Sig. < α = 0.05) و از آن جا که مقادیر میانگین نمونه از میانگین نظری بزرگتر است از نظر آماری، میزان بهزیستی روان­شناختی و مولفه ­های آن (تسلط بر محیط، استقلال، ارتباط مثبت با دیگران، رشد شخصی، هدفمندی در زندگی و پذیرش خود) در معلمان ابتدایی آموزش و پرورش شهرستان ساری پس از دوران اپیدمی کووید-19، بزرگتر از متوسط است. نتیحه این که شرایط کرونایی و فاصله­ گذاری اجتماعی تاثیری بر بهزیستی روان­شناختی معلمان ابتدایی آموزش و پرورش شهرستان ساری نداشته است.

واژگان کلیدی: بهزیستی روان­شناختی، معلمان ابتدایی، پاندمی کووید-19.