چکیده

خانواده از نهادهای پویا و پایدار جامعه است و سلامت آن نشانگر سلامت جامعه و اعضای آن می‌باشد و شکست در خانواده و دگرگونی در ساختار آن می‌تواند برای نظام اجتماعی پیامدهایی داشته باشد. کودک به دلیل ناپختگی جسمی و روانی از آسیب‌پذیرترین گروه‌های جامعه به شمار می‌رود. بنابراین باید به شدت مورد حمایت و مراقبت قرار گیرد. شریعت اسلامی با تقدم بسیار نسبت به قوانین بشری، مسئله حضانت کودکان را مورد توجه قرار داده است. نکته محوری شریعت اسلامی در توجه به حق سرپرستی کودک، مصلحت وی بوده است. حقوق ایران نیز به عنوان مهد فقه شیعی با اتکاء به منابع تشریعی در طول دوران‌های مختلف از جنبه‌های گوناگونی به قانون‌گذاری در امر سرپرستی کودکان پرداخته است و تحولات متعددی را تجربه کرده است. مطالعه حاضر جایگاه و تأثیر مصلحت در حضانت کودک را طی مباحث مختلف در فقه و حقوق موضوعه کشور مورد بررسی قرار می‌دهد تا با دریافت‌های احتمالی بدیع خود به توجه بیشتر و موثرتر در این زمینه کمک نماید.

واژگان کلیدی: حضانت، حقوق كودك، متغیر بودن مصلحت، نسبي بودن مصلحت، ولايت قهري