چکیده

پژوهش حاضر با هدف کلی مقایسه رضایت شغلی معلمان با دانش­آموزان کم توان ذهنی و عادی شهرستان ساری در دوران همه­گیری اپیدمی کوید-19، انجام شد. روش تحقیق، کاربردی، توصيفي از نوع پس رويدادي يا علي-مقايسه ه­اي بود. جامعه آماري عبارت بود از کلیه معلمان دانش ­آموزان کم ­توان ذهنی شهر ساری در سال تحصیلی 1400–1399 و آن دسته از معلمانی که با گروه معلمان دانش­آموزان کم­توان ذهنی از نظر جنسیت، سن، سطح تحصیلات و سابقه کاری، همتاسازی شده بود. به این ترتیب، تعداد 50 نفر از معلمان دانش ­آموزان کم­توان ذهنی و تعداد 50 نفر از معلمان عادی و در مجموع، تعداد یکصد نفر به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. اعضاء نمونه آماری به شیوه نمونه ­گیری غیر­تصادفی در­دسترس انتخاب شد. ابزار اندازه­گیری پرسشنامه­ رضایت شغلی گريکسون (1987) با 30 گویه بود. آزمون پارامتری t مستقل در سطح اطمینان 95 درصد (0/05=a) نشان داد میزان رضایت شغلی معلمان با دانش­آموزان عادی بیشتر از رضایت شغلی معلمان با دانش­آموزان کم­توان ذهنی در دوران همه­گیری اپیدمی کوید-19 است.

واژگان کلیدی: درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد، رفتارهای خود مراقبتی، خوش بینی، سلامت روان، سرطان سینه.